We never forget- Dringende brief van nabestaande #MH17

WE DO IT FOR THE WORLD-PEACE

 

DE ONDERSTE STEEN IS AL BOVEN 
Voor internationale belangen moesten 193 Nederlanders dood-

 Sinds Joost Niemöller is begonnen met kritische publicaties over MH17 heeft hij contact met nabestaanden. Wat hem opviel is dat ze, anders dan de berichten in de media doen lijken, kritisch zijn over de wijze waarop de overheid omgaat met hen. Met name over de gebrekkige informatievoorziening zijn veel vragen. 
 Een aantal van hen krijgt steeds meer het gevoel dat er andere oorzaken moeten zijn voor de aanslag dan in de Main Stream Media genoemd wordt: het zou een separatist zijn die per ongeluk een raket afschoot.


Joost Niemöller

Het spreekt vanzelf dat deze nabestaanden graag in de anonimiteit blijven. Ik heb ze gecheckt en ben overtuigd van hun authenticiteit. Verder wil ik ze op geen enkele manier aanzetten om de publiciteit te zoeken, want de persoonlijke impact van deze aanslag is al enorm, en de impact van publiciteit is zo mogelijk nog groter. In twee gevallen heb ik verhalen van nabestaanden naar buiten gebracht over de eerste bijeenkomst met Malaysia Airlines. Dit nadat ik ook bij hen overtuigd was van hun achtergrond, en ook dit onder anonimiteit.
Een van hen vond het nu nodig om per brief een bericht de wereld in te sturen. Deze brief vindt u hieronder. Zij schrijft dit onder de naam Hana333.

Door Hana 333
Iedere dag zit ik uren aan mijn pc gekluisterd om zo veel mogelijk berichten te lezen over de crash van de MH17. 
Zo volg ik ook de artikelen van Joost. Wat mij, als nabestaande van inzittende en omgekomen passagiers, enorm steunt, is het feit dat er in ieder geval nog mensen zijn die zich bekommeren om de ware toedracht van het hele gebeuren. Welke kleur men daarbij aanneemt is voor mij van secundair belang. 

Het is immers logisch dat, na het non-onderzoek, geleid door wie zal het zeggen, de meningen verdeeld zijn en zullen blijven. Wat voor mij, terwijl ik heel veel externe info en standpunten lees, ook zeer waardevol is, bestaat uit iets dat verder niemand kan weerleggen, namelijk mijn eigen info en ervaringen met betrekking tot dit alles; eenvoudigweg, omdat niemand, behalve ik en mijn familie, verder over die gegevens beschikt.

Vanuit het standpunt van nabestaande wil ik dan nu toch eindelijk mijn verhaal met jullie, voornamelijk verstandige en wijze mensen, delen. Lang genoeg gewacht, wat mij betreft. Dat ik mij niet wil begeven in een politiek welles-nietes spelletje, heeft te maken met het feit dat ik zelf niet persoonlijk bij het onderzoek betrokken ben geweest in de Oekraïne, en ik bovendien gewoonweg niet politiek onderlegd ben. Politiek is iets waar ik tot op heden geen snars van begrijp. Ik zie het maar als een compliment aan mezelf; mijn ideale wereld is er een, waarin politiek gewoonweg niet past.

Zoals jullie zich wellicht kunnen voorstellen, kom je als nabestaande terecht in een rookgordijn van ontzetting, ongeloof, chaos, verdriet, ontkenning, woede, en wat al dies meer zij. Een soort shock, zou je kunnen zeggen. Dit zorgt ervoor dat je ahw gehandicapt bent, en niet bij machte om direct en adequaat te reageren. In zo’n situatie blijft er niets anders over dan ervan uit te gaan dat de overheid en onze burgervader je als een kind zullen ondersteunen en bijstaan, en jouw belangen als die van een eigen kind zullen behartigen. Niets blijkt voor mij echter minder waar te zijn!
Toen ik mij eindelijk van de emotionele rooksluiers, die ook nog eens (bewust) door de Nederlandse overheid werden opgetrokken tijdens de ‘’Nationale Verdenking’’, had ontdaan, was het inmiddels 11 november! Ik besefte dat ik mij, voor de tweede keer in 2014, bevond in een Kafkaëske situatie, waarbij het slachtoffer zelf moet zorgen voor een gedegen onderzoek, omdat zij die ervoor zijn aangewezen, en er nb voor worden betaald, dit niet terdege doen, wát daarvoor ook de reden mag zijn. 
De eerste keer betrof het de bijna dodelijke aanval op mijn dochter, door een roedel van 11 honden van een broodfokker, en de tweede keer de crash van de MH 17, waarbij familieleden het leven lieten. De overeenkomsten in beide gevallen zijn ongelofelijk verbijsterend.

Eén ding is in ieder geval zeker: de feiten op zichzelf zijn verschrikkelijk, maar wat daarna gebeurt is zo niet nog veel erger. Dat men, zelfs als nabestaanden van de slachtoffers, door de overheid om de tuin wordt geleid, wordt belogen en bedrogen, en niet gedegen wordt geïnformeerd over de ware toedracht van zaken, zorgt voor een torenhoge, extra morele schade, die met niets te vergoeden valt. 
En dit wordt je ongevraagd bezorgd, gratis en voor niets!!! 

Dat het onmogelijk is om in deze situatie de gruwelijke gebeurtenissen te verwerken, lijkt de overheid niet te raken. Dat zij ook een verzorgende functie heeft tav haar burgers lijkt haar volledig te ontgaan. Zij misbruikt zelfs de emotionele fase waarin de nabestaanden zich bevinden. Bovendien laat zij moedwillig veel te veel ruimte voor allerhande speculaties, wat vervolgens de onrust en de onenigheid tussen burgers in het algemeen alleen maar doet toenemen. En, last but not least, als men dan uiteindelijk, ook als nabestaande, kritische vragen begint te stellen omtrent het onderzoek, wordt men door diezelfde overheid op afstand gehouden en als complotdenker weggezet, of bijna als dader bejegend.

2015 lijkt mij een goed jaar om het woord ‘geheim’ voor eens en voor altijd uit onze vocabulaire te schrappen. Alleen volledige openheid en transparantie kan ons als mensheid naar een hoger niveau tillen. Deze overtuiging ben ik al lang toegedaan, en het feit dat ik tot nu toe nog niets naar buiten heb gedeeld mbt de MH17, heeft trouwens niets met het hebben van geheimen te maken, maar meer met mijn gebrek aan het kunnen kanaliseren van energie, die nodig is om een en ander duidelijk uiteen te zetten. De rooksluier is weliswaar verdwenen, maar de emoties gooien nog dagelijks roet in mijn eten.

Hieronder vinden jullie mijn persoonlijke ervaringen en vragen sinds de crash.
Zij hebben mij ervan bewust gemaakt dat hier veel meer aan de hand is dan wat wij op dit moment zeker weten, en er in ieder geval voor gezorgd dat ik zeer sceptisch sta tegenover het onderzoek en hen die het (zouden moeten) uitvoeren. En dan heb ik het nog niet eens over de zogenaamde toekomstige uitkomst van dit alles.
.
Op de dag vóór de crematie kregen wij spullen terug die aan het lichaam van ons familielid waren gevonden. Het betrof hier een portemonnee met pasjes en geld, volledig doortrokken van een rare, penetrante, chemische, enigszins vettige substantie. 

Verder bevond zich in het zakje een stalen voorwerp dat wij toen (september 2014) niet konden thuisbrengen. Niemand van ons had het ooit gezien en wij konden het ook niet linken aan ons familielid. Pas tijdens de terugreis vanuit A’dam, na de Nationale Verdenking, bekeek ik dat voorwerp nog eens goed. 
Aan de onderkant bleken letters en cijfers te staan gegraveerd: VARCO 2630.
Toen ik dit nazocht bleek het een onderdeel uit de olie-industrie te zijn. Volgens een medewerker van de fabrikant dienden deze dingen in de jaren tachtig ook als relatiegeschenk (presse-papier) voor mensen uit de olie-industrie. In ieder geval is het niet iets wat ons familielid, vóór de vlucht, toebehoorde. 
Het weegt ongeveer 85 gram en is dus sowieso een raar voorwerp om bij je te dragen, als je in je zomerbroek op weg bent naar een warme vakantiebestemming; en zeker, als je onnodige besognes bij de detectiepoortjes op een vliegveld wil vermijden.

Toen ik via de zoeksleutels ‘MH17’ en ‘olie’ het internet raadpleegde, raakte ik zowat weer in shock, omdat ik tóen pas zag waar de ‘buitenwereld’ zich tot op dat moment mee had bezig gehouden. 
Tot op heden ben ik blijven lezen en mijn familie informeren. Ook kwam ik erachter dat het voor heel veel mensen, inclusief vrienden, een soort ver-van-mijn-bed-show blijkt te zijn. Dat achter deze crash veel meer schuil gaat dan een geschil tussen twee partijen lijkt velen te ontgaan. Men wíl het ook gewoon niet weten. It’s more than most people can bear.
Wat mij ook zeer shockeerde, was een filmpje met een interview over foto’s van een getuige, die 20 minuten na de crash op de site aanwezig was. Niet zozeer de foto’s raakten mij, maar vooral de uitspraak van de getuige over de typische geur, die bij een bepaald deel van het vliegtuigwrak zelfs ondraaglijk was geweest, deed mij huiveren. 

Toen zij die geur omschreef, stond ik in gedachten meteen weer in het crematorium. Volgens de begrafenisondernemer en de familie-rechercheurs was de geur zo sterk (ondanks de met speciale kit gesealde kisten en anti-geurkaarsen), doordat men in de Oekraïne, tijdens het bergen van de lijken, te veel ‘spul’ had gebruikt om de ontbinding tegen te gaan. Er werd ook gezegd dat het door de geprepareerde lijkzakken kwam. Mijn vraag was direct: Hoe kan dat dan? 20 minuten na de crash was deze geur ook al geconstateerd. Stond men dan toen al gereed met spuitwagens?

Via deze weg kwam ik bij één van mijn vragen: Wat zat er in de cargo? Daarover heb ik nog niets gehoord. Ook hebben wij tot op de dag van vandaag nog geen andere spullen teruggekregen. O nee, die worden eerst gereinigd. Of wij dat überhaupt wel willen, wordt niet eens gevraagd. Onder het mom van omzichtigheid tav de nabestaanden kunnen op deze wijze dan weer mooi allerlei eventuele bewijsvlekjes letterlijk worden weggewerkt! Of ben ik dan te achterdochtig?…

Na de crematie zijn er nog stoffelijke resten gevonden, die natuurlijk ook nog weer gecremeerd moeten worden. Op een gegeven dag kwam men met formulieren, waarop de stoffelijke resten geregistreerd staan, naar ons toe.
Door die formulieren te ondertekenen doen wij afstand van de resten, die vervolgens dan met de stoffelijke resten van andere slachtoffers zullen worden gecremeerd.
Er wordt dan tevens een herdenkingsmonument aan verbonden. 

Wij besloten nog niets te ondertekenen. Een paar dagen later realiseerde ik mij dat wij geen kopieën van die documenten hebben, en ik informeerde of wij die alsnog kunnen krijgen. Uit de lopende rechtszaken mbt de aanval op mijn dochter, heb ik geleerd dat goed administreren de basis is voor je (eventuele) recht. 

Daarbij moet ik dan ook denken aan wat een vriendin van mij altijd zegt: “Do you know how the Germans almost won the war???……. By having a good administration!!!) Maar goed, op mijn ‘gekke’ vraag om kopieën werd niet bepaald positief geantwoord. 
Tot op heden hebben wij nog geen antwoord. Ik hoef , denk ik, want jullie zijn verstandige en wijze mensen, verder niet in detail te treden over de bij ons, door deze gang van zaken, weer eens aangewakkerde onrust en argwaan, en verhoging van morele schade…
Een paar weken geleden is bovendien het geld, dat wij in de portemonnee terugkregen, via een speciale dienst van de Nederlandse Post, door ons opgestuurd naar de Nederlandse Bank. Onderweg is het gewoonweg verdwenen!!??

En dan zijn er nog een aantal algemene vragen die in mijn hoofd nog vaak de revue passeren:
Waarom heeft men niet direct en met veel reddingswerkers gehandeld, net zoals dat bij de crash van QZ 8501 is gebeurd? De veiligheidskwestie in het rampgebied is wel de goedkoopste smoes die ik ooit heb gehoord. Waar een wil is, is een weg. 
Als men al het geld en alle beveiliging, die alleen al voor de Nationale Verdenking is ingezet (het begon al met de peperdure officiële uitnodigingen!), had gebruikt voor een onverwijld onderzoek met de hoogste prioriteit op de plaats delict, had daar helemaal niemand geschoten of gebombardeerd. Zij die dat laatste zouden hebben gewaagd, waren absoluut voor de bijl gegaan…

Of zou het misschien ook zo kunnen zijn dat de lading van de MH17 niet helemaal koosjer was, en dat daarom in eerste instantie afstand moest worden gehouden?
De enorme traagheid waarmee het onderzoek op gang kwam, staat trouwens ook absoluut niet in verhouding tot bijvoorbeeld de supersnelle reactie van de regering op de brief van een advocaat (december 2014), die namens enkele nabestaanden vraagtekens zette bij de competentie van de Nederlandse regering.

Het feit dat de overheid nog niet één keer haar verontschuldigingen heeft aangeboden voor de via de MSM onmiddellijk na de crash, zonder gestaafde bewijzen, geuite beschuldigingen aan het adres van Rusland, vind ik ook ronduit stuitend. Wij zijn allen mensen en mensen maken fouten. 
En van fouten kun je leren. Het toegeven van een fout en een daarop volgend passend excuus waren juist in dit geval de beste menselijke gebaren geweest. 

Echter, na deze immense massale indoctrinatie (want de eerste twee berichten over een onderwerp zorgen bij ons allemaal voor onuitwisbare beeldvorming, als we tenminste niet verder kijken dan onze neus lang is; gewoon een stukje psychologie), gooide men ineens de geheime sluier erover, “und liess die Welt in Trümmern liegen”… 
Alle opkomende protesten van burgers over censuur en geheimen worden door de overheid nadien slechts weerlegd met redenen vanuit compassie met de nabestaanden. En dat iedere keer opnieuw. Realiseert zij zich dan niet dat de extreme vaagheid rondom het onderzoek en de daaruit voortvloeiende onrust en speculaties, voor iedereen vele malen belastender zijn?

Reflections on MH17 
Enfin, nóg een paar van de vragen die mij niet loslaten: Misschien heb ik iets gemist, maar het is toch zo dat de MH17 al boven Polen van koers wijzigde?! Wat was daarvan de reden? En wat was de echte en belangrijkste reden waarom Maleisië in eerste instantie niet mee mocht spelen? (Erger had men dit land in haar positie niet kunnen kwetsen.) Hoe zit het met de gevechtsvliegtuigen van de NATO in Polen? Wie weet zo zeker dat er geen bom aan boord was? En zo zijn er nog vele overdenkingen en vragen omtrent de crash; wellicht ook omdat ik nog lang niet alles heb gelezen.Ik heb gezocht naar antwoorden, maar zullen die er in alle eerlijkheid wellicht ooit komen? Joost mag het weten, wat mij betreft.

De  Nederlandse Onderzoeksraad kreeg  enkel een 'beperkt toegang'  tot info?

MH17. Wie kreeg de memo die wij niet mogen zien?

Nope, aansteller Frans. Die emotionele Veiligheidsraadssnaar raak je niet nog een keer. 

Bron: Still Youtube RT